Нотиқ деди: «Тақдир шул, Бу жаҳоний ирода. Тиллар йўқолур буткул, Бир тил қолур дунёда».
«Эй воиз, пастга тушгин, Бу гап чиқди қаердан!» Навоий билан Пушкин Туриб келди қабрдан.
Ким дарғазаб, Ким ҳайрон, Чиқиб келдилар қатор: Данте, Шиллер ва Байрон, Фирдавсий, Бальзак, Тагор.
«Ваъзингни қўй, биродар, Сен айтганинг бўлмайди». Барча деди баробар: «Она тилим ўлмайди».
— Ҳей, бу қандай ақида! — Қўлида табаррук жом, Гўзал форсий ҳақида Рубоий айтди Хайём.
Эҳтиросли, оташдил Беранже сўрди нолон: — Наҳотки, фаранги тил Йўқолгуси бир замон!
Неруда, Лорка турди Сервантеснинг ёнига: — Ким қасд этиб тиғ урди Она тилим жонига!
Фузулий ёнди: — Озар Тили гулдек сўлмайди. Барча деди баробар: «Она тилимўлмайди».
Камалакдек ранго-ранг Бўлсин деб санъат, тиллар, Асрларча қилдик жанг, Армон қилдик минг йиллар.
Беқадр бўлса, наҳот, Тиллардаги тароват! Йўқолди бу кун, ҳайҳот, Қабрларда ҳаловат!
«Фауст» ёнди гуриллаб, «Хамса» ўтга туташди. Бир садо жаҳон бўйлаб Таралди, тоғлар ошди.
Бу садо янграр ҳамон, Сира адо бўлмайди. Олам айтар: Ҳеч қачон Она тилим ўлмайди! |
