— Эримнинг ишлари орқага кетганига анча бўлди. Биз ўша пайтлар уйимизни сотишга мажбур эдик ва ноилож ойимнинг уйига кўчиб келиб, у ерда яшай бошладик. Оилада ўғил фарзанд бўлмагани учун ҳам ойимнинг уйида яшашимиз у қадар муаммо туғдирмади. Энг бошида, албатта! Ҳозир эса…
Онамнинг феъл-атвори жуда оғир, ҳамма нарса ҳам ёқавермайди. Қариб қолгани учунми, билмайман, анча жиззаки. Мен сўнгги пайтлар эрим ва онам ўртасида сарсон бўлиб қоляпман. Яна бир томондан онамни ҳам тушунаман. Унинг гапларида ҳам жон бор.
— Эринг ишламаётганига икки йил бўлди. Мен ўз уйимдан жой берганман, уни оталиққа олмаганман!
— Иш қидиряпти, ойи!
— Икки йилдан буён шунча иш чиқди. Ҳали у-ҳали бу баҳонани рўкач қилиб қанча жойга рад жавобини берди. Иккита боласини боқишни ўйласа бўларди! Бу бўлса, эрталабдан кечгача уйда ётгани-ётган…
Хуллас, ойимнинг эътирозлари тугамайди. Турмуш ўртоғим эса кўнгилдагидай иш топа олмаётганидан асабий аҳволда. У авваллари яхши пул топар эди, бизни яхши еб-ичирарди. Ҳозир эса кайфиятида оғир тушкун ҳолат бор. Уйқу дориларга ҳам ўрганган. Эртаю кеч ёки ухлайди, ёки телевизор кўриб ётаверади. Ҳозир барча оғирлик менинг бўйнимда. Ҳам болаларга, ҳам кўчадаги ишга улгуриш жуда малол келяпти. Оилада етишмовчилик ортидан ҳам жуда кўп жанжаллар юзага келишига энди амин бўляпман.
— Ҳадеб ётаверасизми? Туриб, иш қидиринг! — дедим бир кун эримга бақириб.
— Қидиряпман, ёқмаяпти! Бунча онанг икковинг мени чиқиштирмайсан, а? — деди у ҳам ғазабланиб. — Пулим борида атрофимда гирдикапалак эдинг, ҳозир қарагинг ҳам келмайди. Жин урсин, ҳамманг бир гўрсан!
— Пулсиз эркак кимга керак?! Ўзингиз ҳам бундай ўйланг-да! Ахир икки йилдан бери ишга кирмадингиз! Қачон биз ҳам уй олиб чиқиб кетамиз ёки сизга ичкуёв бўлиб яшаш ёқиб қолдими?!
— Ичкуёв — иткуёв! Онанг ҳам турткилагани-турткилаган. Ошхонада овқат есам ҳам гапиради, телевизор кўрсам ҳам минғиллайди, умуман, у ердан бу ерга ўтиб қолсам ҳам гап билан чақиб олаверади. Тўйиб кетдим!..
— Тўйиб кетган бўлсангиз, иш топинг!
— Кимнинг менга кўзи учиб турибди, бунча менга осон тутмасанг?!
— Қандай иш бўлса ҳам қилавермайсизми? Ахир рўзғорнинг кам-кўсти бор, харажатларимиз бор…
Эрим кўзларини катта-катта очиб, худди мендан қаттиқ ранжигандай уйдан чиқиб кетди. Биз авваллари умуман уришмасдик. Эрим доим нима десам олиб берадиган, кўнглимга қарайдиган инсон эди. Ҳозир эса ҳақиқий танбалга айланган.
Ойим билан ўрталарида катта жанжаллар бўлмаган. Аммо бир-бири билан гаплашишаётганида худди ток ургандай базўр ўтираман. Уларнинг ўртасидаги илиқликни биргина эримнинг ишсизлиги билан баҳолаш ўринсиз. Ойим эримни ҳеч қачон хушламаган. Шунга қарамай, ҳозир биз ҳеч қанақасига уй оладиган шароитда эмасмиз.
— Сен, яхшиси, бу аҳмоқ эринг билан ажраш. Сени жуда зўр жойлардан сўрашяпти, мен эринг ҳақида айтган эдим, яқинда ажрашишингни ҳам…
Ойимнинг гаплари мени шок ҳолатига туширди. Мен эримни жуда яхши кўраман. Ишсизлигини айтмаса, бир-биримизни доим қўллаб-қувватлаган жуфтликлар қаторига кирганмиз. Ойимнинг дабдурустдан айтган бу гапи…
— Нималар деяпсиз ўзи, нималар ҳақида гапиряпсиз, ойи?! Мен оилали аёлман, қанақа совчи?!
— Ҳозир оилалисан. Тез кунларда ажрашасан, — бамайлихотир ва қатъий гапирди онам. — Бундай одам билан бутун умр яшаб бўлармиди?!
— Бас қилинг, ойи! — ўрнимдан туриб кетдим. — Бу гапларингизни эрим эшитса, катта жанжал чиқади. Мен у билан ажрашишни истамайман. Хавотир олманг, тез кунда уйингиздан чиқиб кетамиз!..
— У йигит ҳам ажрашган экан, иккита ўғли бор эмиш. Лекин ўғиллари хотинида. Жуда бой-бадавлат…
— Қ-қайси йигит? — дудуқланиб сўрадим мен.
— Ўша сенга оғиз солмоқчи бўлган-да…
— Ойи, етар, мен сиз билан ортиқ бу мавзуда гаплашмайман. Хомхаёлларингиз нафақат уятли, балки, ачинарли!
Тан оламан, ойим бойликка ўчроқ аёл. Шунинг учун ҳам ҳозир эримни кўришга кўзи йўқ. Ҳар куни ажрашишим кераклигини қулоғимга қуяди. Балки, сизларга ойимнинг феъли жуда ҳайратланарли бўлиб кўринаётгандир. Аммо мен ёшлигимдан бунга кўникиб кетганман. Эрим эса табиийки, кўниколмайди. Икки хил дунё одамлари бир-бири билан ҳеч ҳам тил топиша олишмаётгани юрагимни қон қилиб юборган. Бу борада опаларимдан ҳам маслаҳат сўраб кўрдим. Улар ижарага уй олиб чиқиб кетишим кераклигини айтишмоқда. Бироқ ҳозирги шароитимда ижарага уй олиб яшашим…
Бу тарафда эса эрим руҳий тушкунликдан чиқиб кета олмаяпти. Тез-тез чекадиган, бошини қўллари орасига олиб хаёл сурадиган одат ҳам чиқарган. Буларнинг бари менга таъсир қилиб, баъзан, «Эҳтимол, ойимнинг гапида жон бордир?!» деган фикрга ҳам келиб қоляпман. Ва бу фикрдан қўрқувни ҳам ҳис қиламан. Эримга ҳаттоки ойимнинг бу гаплари ҳақида ҳам айтдим. Таъсир қилмади. Ҳаттоки «Мен каби танбал, қўлидан ҳеч нарса келмайдиган эркакни нима қиласан?» дея яна-да чуқурроқ тушкунликка берилди.
Турмушнинг бу зарбаларидан қийналиб кетдим. Менга маслаҳат беринг, қандай йўл тутсам, ҳаётим изига тушади. Гоҳида энди ҳеч нимани ўзгартира олмаётгандай ҳис қиламан ўзимни. Маслаҳатингизга муҳтожман, азизлар!
Manba: 24soat.com -Saytdan olindi.
Ushbu ma'lumot http://hordiq.uz/ dan olindi!
< ! > DO'STLARINGIZGA YUBORING:
Quyidagi yangiliklarni o'qing dod devorasiz:
2222222
| 
