Султон Нуриддин Маҳмуд Занги шундай иймонли, йигит қўмондон эдики, у доимо дерди:
«Мусулмонлар душман қўлида асир экан, Ҳақ таоло мени табассумли ҳолда кўришидан ҳаё қиламан.»
Бир неча йил аввал тинглаган ва жуда таъсирланганим бу ривоят кароматми? Сиз қандай қабул қилсангиз қилинг, аммо менга бу ривоят жуда ёққан эди.
Амирул Одил лақабли Амир Нуриддин Зангининг ажойиб ҳикояси бу.
Нуриддин Занги ўн иккинчи асрда, Салб юришининг энг шиддатли йилларида, салбчилар бирлигига қон қустирувчи зарбалар берган, буюк Салжуқли Турк давлатининг ҳукмдори – Рукниддин Масъуднинг куёви эди. У Шомдаги Ҳалаб ва унинг атрофидаги элликта шаҳарнинг амири эди. Нуриддин Занги, Салоҳиддин Айюбийнинг амири ва қўмондони эди. Нуриддин Занги, Ўғуз туркларининг Авшар қабиласидан ҳисобланади.
1162 йилда Нуриддин Занги бир туш кўради. Тушида Пайғамбаримиз уч одамни кўрсатиб:
«Нуриддин, бу одамлардан мени қутқар!» дейдилар.
Нуриддин Занги уйқудан уйғониб, таҳорат олиб яна ётади. Айни тушни яна кўради. Бу ҳол уч маротаба такрорланади. Кейин ётоғидан ҳайқириб туради:
«Бу туш содиқ тушдир. Расулуллоҳ таҳликадалар», дея ўйлаб, тонг отишини ҳам кутмай, ёнига вазирини ва ўзига содиқ бўлган одамлардан йигирмата аскарини олиб, жуда тезлик билан йўлга отланади.
Кечаю-кундуз йўл юриб, ўн олти кун деганда Мадинаи мунавварага етиб боради. Масжиди Набавийга бориб икки ракаат намоз ўқиб, Расулуллоҳнинг қабрини зиёрат қиладилар. Бу кеча дам оладилар. Эрта тонгда вазири орқали:
«Султон Нуриддин Занги, Пайғамбаримизнинг зиёрати учун Мадинага келди. У бутун Мадина аҳлига ҳадялар келтирди. Мадинанинг ёшу қари бўлган барча инсонлари Масжидга келиб, султоннинг қўлидан ҳадяларини олсинлар,» дея эълон тарқатди.
Халқ султонни зиёрат қилиш имкони берилганидан бир тарафдан ҳурсанд бўлсалар, бошқа тарафдан ҳайратландилар. Эртаси куни ёшу-қари, хотин-эркак, болалар, бутун шаҳар аҳолиси келиб султондан ўз ҳадясини олди. Ҳар бир одам султоннинг олдидан ўтар эди.
Султон олдидан ўтаётган одамлар орасидан, Пайғамбаримиз тушида ишора қилган одамларни синчиклаб излар эди. Аммо, келаётган одамларнинг биронтаси тушидаги одамларга ўхшамас эдилар.
– Бу ерга келмаган биронта одам қолдими? – деб, шаҳар волийсидан сўради Султон.
– Ҳамма келди. Фақат, равзага яқин уйда яшайдиган учта Андалусли одам бор. Улар ҳеч кимдан бир нарса олмайдилар. Шунинг учун улар келмагандирлар, балки. Султон ўша уч кишини дарҳол келтиришларини амр қилади. Уларни олиб келишди. Султон, улар айнан тушида кўрсатилган кишилар эканини дарҳол таниди…
Улар ҳақида волийдан маълумот сўради. – Бу одамлар ғоятда солиҳ одамлар, султоним. Намозларини доимо Масжидда ўқийдилар. Рўза тутадилар. Фақирларга ҳадялар бериб, уларнинг кўнгилларини хушнуд этадилар.
Султон ҳалиги одамларга юзланиб сўради: – Кимсизлар? Қаердансизлар? – Биз полониялик мусулмонлармиз. Бу ерга Ҳаж қилиш ниятида келганмиз, дедилар.
Султон бу оқшом уларнинг уйида меҳмон бўлиш ниятини билдирди. Одамлар рози бўлдилар.
Кеч бўлганда айтилган уйга бордилар. Ичкари кирдилар. Уй ниҳоятда тартибли, тоза эди. Китоблар ва баъзи керакли жиҳозлар бор эди уйда. Дастурхон ёзилиб таом ва шарбатлар қўйилди.
Султон хонани кўздан кечирди. Хонанинг ўртасида усти ёпиғлиқ курси Султоннинг диққатини тортди. Унинг устини очишни буюрди. Устини очиб, курсини четга олдилар. Курсининг тагида думалоқ ёғоч қопқоқ бор эди. Султон уни четга сурдирди. Мезбонларнинг ранглари оқарди. Султон не кўз билан кўрсинки, қопқоқнинг остида нарвон билан тушиладиган ертўла бор эди. У Масжид тарафига кетган ер ости йўли эди. Пастга тушиб кўрдилар. Йўл Равзаи Мутаҳҳарага жуда яқин қолгунча қазилган эди.
Мағрибли ғалати инсонларнинг қўлларини боғладилар. Мадина халқи бу инсонларнинг ишларидан ғафлатда қолганларидан жуда маҳжуб бўлдилар. Маълум бўлдики, улар мусулмон эмас, насроний одамлар эканлар.
– Мақсадингиз нима эди?
– Пайғамбар қабрини очиб, унинг жасадини ўлкамизга олиб кетишимиз керак эди. Бу иш учун бизга катта мукофот ваъда қилган эдилар. Шунинг учун бу ерга келдик. Мусулмончилик амалларини ўрганиб, халққа ўзимизни мусулмон қилиб кўрсатдик. Кечалари эса, бу ерни кавладик. Тупроғини Бақиъ қабристонига олиб бориб тўкдик.
Бу сўзларни эшитган Мадина аҳли қаттиқ ҳайратга тушдилар. Лекин у нусхаларнинг кейинги сўзлари у ердагиларнинг ҳайратини икки баробар орттирди:
– Аслида бу ишни кеча кечқурун битиришимиз керак эди. Ҳисобимизга кўра, қабрга жуда оз қолган эди. Бирдан шу қадар қаттиқ момақалдироқ гумбурлаб, чақмоқлар чақдики, биз тоғлар ўрнидан қўпорилиб кетади деган ваҳимага бордик. Қўрқиб кетганимиздан ишимизни давом эттиролмадик. Эрталаб эса, сизнинг келганингиз хабарини эшитдик…
1162 йилда содир бўлган бу ҳодисадан сўнг, Нуриддин Занги жиноятчиларни жазосини берди.
Ҳар эҳтимолга қарши, Равзанинг атрофига чуқур ҳандақ қаздирди. У ҳандақни эритилган қўрғошин билан тўлдирди. Шу тарзда муборак қабрнинг атрофи мустаҳкам девор билан ўралган ҳолга келтирилди.
Шундай қилиб, бу муборак қахрамон зотлар, Сарвари коинот Пайғамбар афандимизнинг соллаллоҳу алайҳи ва саллам фақат жасадларини эмас, келтирган ҳақиқатларини ҳам ана шундай муҳофаза этган эдилар.
Шоолим Шомансуров таржимаси
Manba: 24soat.com -Saytdan olindi.
Ushbu ma'lumot http://hordiq.uz/ dan olindi!
< ! > DO'STLARINGIZGA YUBORING:
Quyidagi yangiliklarni o'qing dod devorasiz:
2222222
| 
