— Оилада уч опа-сингилнинг кенжасиман. Оиламизга ҳавас қиладиган дадамнинг дўсти: «Битта қизингни келин қиламан», деб ният қилган экан. Икки опам узатилгач, бу тилакни амалга ошириш менинг чекимга тушди. «Икки қизингдан қуруқ қолдим, энди учинчингни ўғлимдан бошқасига бермайсан», деб туриб олди бўлажак қайнотам.
«Сендан қизим айлансин», дея дадам ҳам қўл ташлаб розилик берибди. Хуллас, тақдирим менинг ихтиёримсиз бошқа бир инсонга боғланди. Куёв бўлмиш хорижда бўлгани учун фотиҳани тайин қилиб, келиши ҳамоноқ тўй қилишга келишиб олишди. Бир олам орзуларим бор эди. Ҳаттоки опаларим сингари куёв билан ширин энтикиб учрашиш ҳам насиб этмади. Ёлғон бўлмасин, тўйга икки кун қолганда у билан учрашдик. Қаҳрамон экан исми. Бўй-басти келишган, қирра бурун, ҳинд йигитларига ўхшаб кетаркан. Менга бошдан-оёқ разм солган йигит:
— Ҳм, Муаттар деганлари сизмисиз?.. — деди аллақандай менсимаган оҳангда. Ичимда уйғонаётган ширин туйғулар унинг бу гапидан сўнг бир зумда ўчиб қолди.
— Мен сизга уйланолмайман, — деди у дабдурустдан. Йигитнинг кўзларига қарадим. Унинг кўзлари қаҳрли ва кибрли боқарди.
— Нега ундай дейсиз? Ахир фотиҳамиз… — гапим оғзимда қолди.
— Мендан сўрамай фотиҳа қилишган. Менинг ўз суйганим бор.
Бир олам ширин орзулар билан учрашувга чиққан кўнглим ер билан чилпарчин бўлди. Йиғлаганча югуриб кетдим. Кейин бу ҳақда катта опамга айтдим. Воқеадан хабар топган дадам дарҳол дўстини ёнига чорлади.
— Қаҳҳор, бу нима деган гап? Ўғлинг ўз севганим бор, деганмиш. Ахир икки кундан кейинга тўй белгиланган…
Дадамнинг эътирозини тинглаган бўлажак қайнотам бўғриқиб гапирди:
— У тентак бола гапираверади. Аҳамият берма. Албатта, тўй бўлади. Битта ўғил деб кўнглига қараганимга жуда ҳаддидан ошиб кетибди. Тўй бўлади, вассалом.
Тўй бўлди. Йиғлаб-йиғлаб келин бўлдим. Янги хонадонда мени нималар кутаётганини ўзимча тасаввур қилишга ҳам қўрқардим.
Қайнонам вафот этган. Қайнотам эса менга меҳрибон эди. Аммо эрим ва унинг икки опаси менга қарши тиш қайрашарди. Тўй куни кечаси эрим икки елкасининг орасига ўйиб ёзилган исмни кўрсатди:
— Уни жуда севардим. Севгимнинг исботи сифатида, мана, азобига чидаб, нинада ўйиб ёздирганман. Аммо сени деб дадам мени ундан жудо қилди.
Унга қарши бирор сўз айтолмасдим. Ёстиққа бағримни берганча йиғлардим. Икки қайнопамнинг қилмишлари эса эримникидан ҳам ўтиб тушарди. Кунда-кунора келиб, қилган ҳар бир ишимдан камчилик топишга, мени бошқалар олдида мулзам қилишга уринишарди улар.
Бир куни кир ювиб ўтирсам, катта қайнопам Рисолат кириб келди.
— Ҳа, кир ювяпсизми? — деди менсимай.
— Келинг, опа, — дея ўрнимдан турдим. Энди сўрашмоқчийдим, у юзини ўгирди. Сўнг илондек вишиллаб:
— Сен туфайли укам билан отам тескари бўлиб қолишди. Шунинг учун сени ёқтирмайман. Шўрлик жигарим ўз севганига эришолмади. Ҳаммасига сен сабабчисан. Барибир, бу уйдан кетмагунингча тинчимайман, — деди.
Музлаб қолдим. Ахир мен шўрликда нима айб?
— Рисолат, уйингга кет. Нима бор бу ерда? — деган овоз эшитилди ортимдан.
Ўгирилдим. Бизнинг гапимизни эшитиб турган қайнотам қизини уришиб берди.
— Ада, сизларни ҳам кўргани келолмайманми энди… — ёлғондан отасига йиғламсираб гапирди қайнопам.
— Келсанг, тўғри келиб, тўғри кет, — деди қайнотам. Сўнг менга юзланди: — Қизим, чой қўйворинг.
Ошхонага ўтиб, чой қўйдим. Нон, қанд-қурс, чой қилиб қайнотам ва қизи ўтирган хонага кирдим. Гарчи гапларидан кўнглим ранжиган эса-да, аммо билдирмай очиқ чеҳра билан чой узатдим. Ота-болани ёлғиз қолдириб, ишимга қайтдим. Не кўз билан кўрайки, оппоқ кирлар ивитилган тоғорага кимдир (тўғрироғи, қайнопам) ранги чиқадиган сочиқларни ҳам солиб қўйганди. Кўк ва қизил ранглар оппоқ кўйлакни кўриб бўлмайдиган даражага келтирганди. Йиғлаб юбордим. Алам қилди. Аммо қайнотамга сездирмадим. Бундай ювилган кир учун эримдан тарсаки едим. Хуллас, қайнопаларимнинг бири келиб, бири кетар, ҳар гал турли нағмалар билан мени шу уйдан кетказишга уринишарди. Аммо сабр қилардим. Албатта, бир куни бахтим юзага чиқишига ишонардим.
Бошқоронғи бўлганимни эшитиб, эрим бироз илиқ муносабатда бўла бошлади. Бироқ бу янгиликни эшитган аждаҳо опаларимиз боладан қутулиш йўлларини ўйлашди. Шундай кунларнинг бирида уларнинг гапини эшитиб қолдим.
— Чойига қўшиб қўй, тез таъсир қиларкан, — деди катта қайнопам.
— Аниқми? — деди кичиги.
— Кампир айтди, шу чойни ичса, боласи тушиши аниқ экан.
Қўрқиб кетдим. Мен нима ёмонлик қилдим ахир? Қорнимдаги ҳам бегонамас, жигарининг зурриёди-ку… Шу қадар ҳам тубан аёллар бўладими?
Уларнинг режасидан бохабар бўлганим учун қайнопаларим берган чойни ёлғондан уйга олиб кириб кетган бўлдим-у, ҳаммасини деразадан ташқарига тўкиб юбордим. Икки кун давомида бири қўйиб, бири: «Яхшимисиз, Муаттар? Ҳеч қаерингиз оғримаяптими?» деб сўрашди. «Йўқ, яхшиман», дедим. Улар бир-бирига саволомуз қараб қўйишарди. Хуллас, болам туғилгунча ўз эҳтиётимни қилиб юрдим.
Худога шукр, ой-куним етиб, паҳлавондек ўғилли бўлдим. Эримнинг қувончи чексиз эди. Ўғлини еру кўкка ишонмасди. Қайнотам ҳам набира билан андармон бўлиб қолди. Бироқ боламнинг аммалари ўз ниятидан кечай демасди. Рисолат опам келиб, эримга: «Онам бўлганида бизни чиройли кутиб оларди. Манави хотининг на чой қўяди, на овқат қилади. Эсизгина, ўз ота уйимизга ҳам сиғмаймиз», деб ёлғондан бизни уриштирарди. Табиийки, менга кўнгли йўқ эрим опаларининг гапига кириб, роса калтакларди. Боламни бағримга босганча, унсиз йиғлардим. Аммо на опаларимга, на ота-онам ёки акамга дардимни айтолмасдим. Худодан фақат ва фақат сабр тилаб яшардим.
Иккинчи болам — қизим туғилганда, қайнотамнинг аҳволи оғирлашди. Бир куни у мени ёнига чорлаб:
— Муаттар, қизим, биламан, сизга қийин. Бир тарафдан ўғлим азобласа, иккинчи томондан қизларим тинч қўйишмайди. Аммо сиз бардошли бўлинг. Вақти келиб, улар ўз хатосини тушунишади. Мен ўлгач, оилангизнинг бузилишига йўл қўйманг. Нима бўлса ҳам чиданг, жон болам, — деди ёшли кўзларини артаркан.
— Бундай гапларни айтманг, дадажон. Ҳали кўп яшайсиз. Раҳимжоннинг тўйини кўрасиз, — дея тасалли бердим у кишига.
Аммо инсон кўнгли сезаркан. Орадан икки кун ўтиб, қайнотам бандаликни бажо келтирди. Қайнопаларим: «Отамга яхши қарамадинг!» деб айюҳаннос солишди. Уларнинг туҳматига, таъна-маломатига ҳам индамай бош тутиб бердим. Ўзга чорам ҳам йўқ эди. Бу гаплар кўчага овоза бўлганида опаларим аҳволим қай даражада эканини билишди. Бироқ мен ҳеч кимга нолимай яшашда давом этдим. Орадан йиллар ўтди. Ўғлим 12 га, қизим 10 га кирди. Бу орада ота-онам ҳам вафот этишди.
Бир куни қорнимдаги қаттиқ оғриқдан йиқилиб тушдим. Аксига олиб эрим ҳам ишга кетганди. Аранг ўрнимдан туриб, акамга қўнғироқ қилдим. «Тез ёрдам» билан етиб келган акам мени шифохонага етказди. Кўричак бўлган эканман. Дарҳол операция қилишди. Шифокорлар рухсат бергач, акам ота ҳовлимга олиб кетди.
— Бир муддат дам олиб, ўзингга кел. Борасан, ўша уйингга, — деди қатъий оҳангда.
— Болаларим-чи? — ўтинч билан тикилдим акамга.
— Уларни ўзим олиб келаман, — деганча акам чиқиб кетди.
Бироқ қайнопаларим: «Нега бизга айтмай операция қилдирдинглар», деб акам билан жанжаллашишибди. Болаларимни ҳам кўрсатишмабди. «Бола керак бўлса, ўзи келсин», дейишибди.
Асабий тарзда келган акам:
— Улар аждарҳонинг ўзи экан-ку, синглим. Шунча йилдан буён қандай қилиб яшаяпсан? — деди. — Шу ерда турасан. Болаларинг соғинишса, ўзи келишади.
Шу тариқа акамнинг уйида беш ой яшадим. Болаларим мактабга боришганида яширинча кириб кетишарди. Улар ҳам аммаларидан қўрқишарди. Эрим беш ойдан сўнг келди. Акам билан гаплашгач, келиб мени уйга олиб кетди.
Йиллар ўтиб борарди. Катта қайнопам қиз узатди. Бу дунё қайтар дунё, дегани рост экан. Қизи қайнопалари билан уришиб, уйига қайтиб келгач, у ўз хатосини тушунди. Келиб мендан узр сўради.
— Муаттар, мени кечиринг. Сизга қилган ёмонликларим ўзимга қайтди, — деди Рисолат опам.
Мен нима ҳам дердим.
— Опа, сизни аллақачон кечирганман, — дедим кулимсираган кўйи.
Иккинчи қайнопамнинг ёлғиз ўғли бепушт экан. Шу сабаб келини ажрашиб кетибди.
— Бир пайтлар сизнинг болангизни туширмоқчи бўлгандим. Мана, Худойим ўз боламни бепушт қилиб қўйди, — деб йиғлади Фароғат опа.
Унга нима деб таскин беришни билмадим. «Қўйинг, ҳали ҳаммаси яхши бўлади», дедим, холос.
Худога шукр, келин тушириб, қиз узатдим. Тўйда қайнопаларимдан маслаҳат сўрашни унутмадим. Улар йигирма йил деганда менинг «яхши келин»лигимни тан олишди. Бугун мени ҳам ҳурмат, ҳам иззат қилишади. Сабрим ортидан бугун оилам бут, кўнглим хотиржам яшамоқдаман.
Manba: 24soat.com -Saytdan olindi.
Ushbu ma'lumot #uznews, #habarlar, #newsuz, #новости, #Yangiliklar, #Yangilik, #ahborot, #xabarlar, #news dan olindi!
< ! > DO'STLARINGIZGA YUBORING:
Quyidagi yangiliklarni o'qing dod devorasiz:
2222222
| 
