Кеч тушди. Дўконни беркитаётган эдим. Ортимдан бир киши:
– Ука, олма оласизми? – деди.
45-50 ёш чамаси, велосипедда олма сотиб юрган экан.
– Қани кўрай-чи, нархи қанча экан? – дея олдига яқинлашдим.
– Сизга 7500 дан қилиб бераман, – деди.
Дарров савдогарлигим тутиб кетди.
– 5000 дан беринг, ҳаммасини оламан, – дедим.
– Йўқ, ука, майли, сизга 7000 дан берай, 4 кг, холос, ҳаммасини олинг, – деди.
Қарасам, 5000 дан бермайдиган.
– Хўп, 6000 дан беринг, 2 килосини оламан, – дедим, – ҳаммаси кўп-да ахир.
Бир муддат ўйланиб қолди.
– Ука, ҳаммасини олинг, 6500 дан берай, – деди.
– Ҳаммасини нима қиламан, амаки, эртага ҳам сотаверасиз-да, – дедим.
– Йўқ, бугун ҳаммасини сотишим керак-да, келинг, ука, мана хоҳлаган биттасини олиб татиб кўринг, жуда ширин олмалар, – деб, салафан пакет ичидан бир дона олма олиб менга узатди.
Кўзим амаки узатган олмага эмас, олма узатилган қўлларга тушиб қолди.
Совуқдан тилим-тилим бўлиб ёрилиб кетибди. Бир вақтлар, кузнинг совуқ кунларида, пахта даласида пахта терган вақтимда, ўзимнинг ҳам қўлларим шундай ёрилиб кетган эди. Эслаб, ичим ачишиб кетди.
Қилган ишимдан хафа бўлиб кетдим.
Менга узатган олмани олиб, уни ҳам салафанга солдим-да, амакига юзланиб:
– 8000 дан ҳаммасини оламан, – дедим.
Нархни эшитиб, менга ажабланиб қаради.
– Ҳа, ҳа, 8000 дан оламан, – дедим яна қўшимча қилиб.
– Ҳазиллашяпсизми, ука? – дегунча, мен пул санашга тушиб кетдим.
– Мана, 32000 сўм, рози бўлинг! – дедим.
Пулни қўлимдан оларкан, санаб ўтирмай, 2000 ни қайтариб берди ва:
– Мен розиман, ука, сиз ҳам рози бўлинг, – деди.
Пулларни чўнтагига соларкан, яна менга юзланиб:
– Яхши бўлди-да, жуда зарур эди, – деб қўйди кўзлари қувнаб.
Амаки кетгач, қилган ишимдан ўзим ҳам хурсанд бўлдим, кўнглим ёришди.
Ёрилган қўллар эса, ҳамон кўз ўнгимдан кетмаяпти…