Илгари турли шарпалар ҳақидаги гапларга ишонмасдим. Аммо…
Иш юзасидан Бўкага кўчиб кетдик. Ўз соҳам бўйича фақат шу жойда иш топгандим, холос. Бўка менга таърифлашганидан ҳам яхши жой экан. Айниқса, табиати яхши. Дарахтлар кўп. Борган заҳотим ишга кирдим. Ишхонадагилар билан тез тил топишиб кетдим. Хуллас, ҳамма ишларим кўнгилдагидек кетаётганди. Эрталаб уйдан ишга, кечқурун эса ишдан уйга шошиламан. Кунлар бир-бирини қувиб ўтаверди.
Шундай кунларнинг бирида ишим кўпайиб қолди. Аксига олиб, беморлар олдингидан кўпроқ эди. Битта беморнинг аҳволи кутилмаганда оғирлашиб қолди. Унинг ҳаётини сақлаб қолиш учун анча ҳаракат қилдик. Бу пайтда бор диққат-эътиборим беморда бўлар, бошқа ҳеч нарсага эътибор қилмасдим, ҳатто вақт ўтаётгани ҳам билинмасди. Шу боисдан атрофга қо-ронғилик ёйилиб бўлганини ишимни тугатганимдан сўнггина билдим. Аммо муҳими бу эмасди. Муҳими беморнинг ҳаётини сақлаб қолганимиз эди. Ўзимда йўқ қувониб касалхонадан чиқдим. Кеч тушган, ҳаво бироз совуқроқ. Уйим эса шифохонадан ярим соатлик йўл. Уйим олдига қатнайдиган йўналишли таксилар ҳам тўхтаб бўлган. Аксига олиб, бирорта машина ҳам кўринмасди. Ҳайрон бўлдим. Чунки, одатда, ярим кечаси ҳам машиналар қатнаб турарди. Аммо ҳозир машина тугул бирорта йўловчи ҳам кўринмасди.
Ноилож пиёда йўлга тушдим. Ҳамма ёмон нарсалар бекорчиликдан пайдо бўлади, деганлари рост экан. Калламга ҳар хил хаёллар келаверди. Айниқса, йўлнинг икки четидаги дарахтларнинг шитирлаши қулоғимга ваҳимали тарзда эшитила бошлади. Аксига олиб, шамол тезлашди-ю, бу ваҳимали овозлар баттар кучайди. Мен эса бунга парво қилмасликка уриндим. Шу пайт телефон жиринглаб чўчитиб юборди. Рафиқам қўнғироқ қилаётган экан.
— Боряпман, — дедим унинг саломига алик олиб, — хавотир олма. Яқинлашиб қолдим.
— Тезроқ келинг, дадаси, — дея ваҳима қила бошлади аёлим, — кечқурун бу ерда ҳар хил ажиналар юраркан, ҳушёр бўлинг, иш-қилиб…
— Жим бўл-э, — уришиб бердим уни. — Мақсадинг мени қўрқитишми ёки далда бўлишми?!
Телефонни ўчириб қўйдим. «Ажинамиш, кап-катта аёлнинг гапини қара. Яна шунақа пайтда ҳам айтасанми?» дея хаёлан койиндим.
Йўлдан ўнгга қайрилдим. Бу ер энг қўрқинчли жой. Дарахтлар кўп. Яна жуда қоронғи бўлади. Бир нарсага ҳеч тушунмайман, кечқурун Ой ҳамма жойга бирдек нур сочади. Лекин айнан шу ер негадир бошқа жойларга қараганда қоронғироқ. Қадамимни тезлатдим. Яна бир-икки да-қиқа шу тезликда юрсам, ўтиб кетаман, қўрқувим ҳам ортда қолади. Шундай хаёллар билан энди қайрилиб бўлгандим ҳамки, кимнингдир қаттиқ кулгиси эшитилди. Таққа тўхтадим. Оёқларим турган жойида қотиб қолди. «Балки, эркаклар гаплашиб ўтиргандир», деб ўйладим. Аммо бу хаёлларим ўзимни овутишдан бошқа нарса эмаслиги кундек равшан эди. Чунки бу жой ҳақида турли ваҳимали гаплар тар-қалган, шунданми, ҳеч ким қоронғида бу дарахтзор орасига қадам босмасди. «Қўрққанга қўш кўринар», деганларидек, эҳтимол, менинг ҳам қулоғимга эшитилаётгандир», деган хаёлга бордим. Бироз жим турдим, ҳеч нарса эшитмадим. Бу эса менга далда бўлди: «Адашмабман, қулоғимга эшитилибди». Беихтиёр юзимга табассум югурди. Тепаликдан тушиб кетиб, ўша лаҳза қийналиб жон берган, аммо уйғониб кетгач, бу воқеа туш эканлигини билган одамдек қувониб кетдим. Ҳатто овозимни чиқариб:
— Тавба, йўқ нарсадан ҳам қўрқадими одам? — деб ҳам қўйдим.
— Эй, Эшмат, сени қара-ю, нега бундай қиласан-а?
Гапириб бўлганимдан кейин эшитилган бу овоздан чўчиб тушдим. Ён-атрофга қўрқа-писа алангладим. Лекин ҳеч ким кўринмасди. Сўнг секин дарахтзор томонга қарадим. У томонда ҳам жимжитлик. Шу пайт бир дарахтнинг шохи шитирлади. Кейин қандайдир овозлар эшитилди. Фақат бу сафар ҳеч нарсани тушунмадим. Бу овоз одамникими, шамолникими, билиб ҳам бўлмасди. Оёғимни қўлимга олганча югурдим. Кап-катта одам нимадандир қўрқиб, уйига чопиб келса, ғалати кўринади. Шу боисдан уйга келиб, эшикни тақиллатдим-у, ўзимни хотиржам тутишга уриндим. Бироқ аёлим мендаги ўзгаришни сезди.
— Терлаб кетибсизми? — деди хавотир аралаш тикилиб. — Нима бўлди?
— Тинчлик, тинчлик. Шунчаки югургим келди!
Бошқа ҳеч нарса демасдан уйга кириб, кийимимни алмаштирдим. Кейин юз-қўлимни муздек сувга ювдим. Бироз ўзимга келгандек бўлдим.
— Тўғрисини айтинг, нима бўлди, рангингизда ранг йўқ! — аёлим тепамда парвона бўла бошлади.
— Ҳеч нима, ҳаммаси яхши, жуда чарчадим. Ухламоқчиман!
— Овқатланмайсизми?
Шундай пайтда одамнинг томоғидан овқат ўтармиди. Рафиқамга қорним тўқлигини айт-дим-да, жойимга кириб ётдим. Ухлашга ҳаракат қилдим. Чунки бир ухлаб турсам, ҳаммасини унутарман, деб ўйладим. Бунақа вазиятга илгари сира тушмаганим учун мени ваҳима чулғаб олганди. Кўзимни юмдим дегунча ўша дарахтларнинг шитирлаши кўз олдимда гавдаланаверди. Қулоғим остида эса «Эй, Эшмат, сени қара-ю, нега бундай қиласан-а?» деган овоз қўнғироқдек жаранглаб турарди. Бир у ёнимга ағдариламан, бир бу ёнимга. Худди шундай қилсам, ҳамма нарса осон унутиладигандек. Бироқ шу кеча тузук ухлай олмадим. Бир амаллаб тонг оттирдим. Эртаси куни эрталаб эса нонушта қиларканман, хотинимнинг гапи карахт аҳволга солиб қўйди:
— Кеча айтиш ёдимдан кўтарилибди. Нариги маҳаллага таъзияга чиқаркансиз.
— Таъзияга? Нега? Ким ўтибди?
— Эшмат ака деган уста бор эди-ку, Лола опанинг эри. Ўша киши ўтиб қолибди!
— Нима?! Ҳали ёш эди-ку!
— Бу ҳам бир бахтсизлик-да! Кеча кундузи бўкиб ичган экан. Уйига келиб, ухлабди-ю, қайтиб турмабди. Кун иссиғида ичкилик зўрлик қилган, шекилли! Одамлар шунақа дейишяпти.
Лоп этиб хаёлимга кеча кучқурун дарахтзордан эшитилган овоз келди. Демак, бежизга эмас экан-да. Бу овоз чиндан ҳам раҳматли Эшмат аканинг ўлими билан боғлиқмикин?
Шу воқеадан ке-йин яна икки-уч марта муюлишдаги дарахтзор олдидан ўтишга мажбур бўлдим. Аммо бу сафар ҳеч қандай овозлар эшитилмади. Ўша кунги воқеа эса мен учун ҳануз жумбоқ бўлиб қолмоқда.
Manba: 24soat.com -Saytdan olindi.
Ushbu ma'lumot hordiq.uz dan olindi!
< ! > DO'STLARINGIZGA YUBORING:
Quyidagi yangiliklarni o'qing dod devorasiz:
2222222
| 
