Мана ниҳоят ҳақиқий аристон орзу қиладиган кун ҳам етиб келди. Судда бўйнимга қўйилган еттита қотилликнинг учтасигина исботланди. Қолганларига етарлича далил тўпланмабди. Менга ўн беш йил беришди. Насиб бўлса, эрта-индин этапга жўнайман. Гоганинг ёзиб берган хати ҳам чўнтагимда.
Камерадошлар иримига эгнимдаги эскириброқ қолган жемпрни ечиб олишди. Жўнаб кетишим билан ипларини бирма-бир суғуриб олишаркан. Шундай қилинса, йўлим равон бўлиб, бу камерага қайтиб келмасмишман. Яна камерада бирор буюмни зинҳор унутиб қолдирмаслигимни Гоги алоҳида тайинлади. Унутиб қолдириш яхшилик белгиси эмаскан.
Хурсандчиликлар, назоратчи орқали келтирилган ичкилик, шоҳона овқатлар бошимни айлантириб қўйганди. Ҳатто, Арсеннинг тақдири билан ҳам қизиқмадим. Сергейга ўдағайламай қўйдим…
— Шарипов, «с легка!» — эрта тонгда кечагидан қолган егуликларни камерадошлар билан бирга тановул қилиб ўтиргандик. Эшик очилиб, ичкарига кириб келган назоратчи мени ташқарига имлади.
Дарвоқе, бу буйруққа ҳам кўникиб қолганман. Турмада аристонларни терговга, адвокат қабулига, судга ёки яқинлари билан бўладиган учрашувга олиб бормоқчи бўлишса, кўпинча шундай буйруқ беришади.
— Тинчликми? — сўрадим эҳтиёт шарт. — Этапгами?
— Йўқ, сенга сюрприз бор. — деди назоратчи кулимсираб.
— Қ-қанақа сюрприз? Тушунтириброқ айтсанг-чи!..
— Борганда биласан. Тезроқ бўл!..
Хаёлимга дарҳол Елена келди.
Наҳотки, у мени кўришга келган бўлса? Демак соғинибди-да у ҳам!.. Севаркан-да!..
Теримга сиғмай назоратчининг олдига тушдим.
* * *
Турмада яна бир қаттиқ интизом мавжуд. Учрашув учун ажратилган хона ўртасида қалин ойна бўлиб, икки томонга телефон ускуналари ўрнатилган. Аристон ва уни кўришга келган одам ойнанинг икки тарафида турган ҳолда телефон орқали гаплашишади. Уларнинг суҳбати махсус назоратчилар томонидан кузатиб турилади. Турмадаги ички шарт-шароитлар ҳақида очиқ гапиришга рухсат этилмайди…
Мен Елена билан телефон орқали суҳбатлашишга-да рози эдим. Энг асосийси, унинг жамолига бир неча дақиқа бўлсин тўяман. Овозини эшитаман.
— Ўнгга юр! — негадир назоратчи мени уёққа эмас, ўнг томонга бошлади.
— Нега? Учрашув жойи чапда эмасмиди? — сўрадим ҳайрон бўлиб.
— Эҳ, Мурод, ҳалиям соддалигинг қолмабди. Сени бошқалар қаторига олиб бормайман-ку! Наҳотки, ўз ҳурматингни тушуниб етмадинг?..
— Барибир тушунмадим. — дедим кулиб. — Ишқилиб, стаканга ўхшаган жойга тиқиб қўймасанг бас.
Назоратчи индамади. Йўлакнинг охирига етганимизда у мени чапдаги эшик рўпарасида тўхтатди. Бу эшик темирдан эмас, аксинча ёғочдан ясалган бўлиб, тепасига «Учрашув хонаси» деб ёзиб қўйилганди.
— Қани, шоввоз, ичкарига марҳамат! — қўли билан эшикка ишора қилди назоратчи. — Фақат ёдингда бўлсин! Ихтиёрингда икки соатгина вақт бор. Учрашув чўзилиб кетмасин! Гап тегади.
Юрагим гупиллаб кетди. Ҳатто, илк бор одам ўлдирганимда ҳам бу қадар ҳаяжонга тушмагандим. Тиззаларим титраб, пешонамни муздек тер босганча эшикни очиб ичкарига қадам қўйдим.
— Сиз?..
Не кўз билан кўрайки, хонадаги каравотда… Сабина аммам ўтирарди.
Мени кўрди-ю, юзлари, томоқларигача оқиб тушган кўз ёшларини арта-арта ўзини бағримга отди.
— Вой жиянгинам-ей! Ўзимнинг Муроджоним-ей-й!.. Тирик экансан-ку, бола-ам!.. Сенгинанинг исларидан ўргилай-й!..
Аммам ҳануз ўша-ўша… Фақат кексарибди. Ичга ботган кўзларидан қуйилаётган ёш мисоли дарё эди.
У кўксимга бошини қўйганча айтиб-айтиб йиғлар, юпатишларимга, силтаб-силтаб қўйишларимга эътибор қилмасди.
— Қайларда юргандинг, жигарим? Бўйларингга ўзим гиргиттон бўлай! Нега мени қон йиғлатиб кетдинг-а, нега?..
— Амма, бўлди, йиғламанг! — бир амаллаб уни каравотга ўтқаздим. Аммам сал ўзини босиб олган кўйи қўлидаги чит рўмол билан юз-кўзларини артди.
— Мени дарров танидингми? — сўради йиғи аралаш.
— Албатта дарров танийман-да! — дедим аммажонимнинг кўзларига меҳр билан боқиб. — Ўнта аммам бормиди менинг?
— Нега ўшанда қочиб кетдинг, болам? Қўрқиб кетдингми?
— Қўйинг, ўша кунни эслатманг! — дедим уф тортиб. — Ундан кўра, ўзингиздан гапиринг.
— Э, ниманиям гапирай? Поччанг икковимиз сени бир ойгача роса қидирдик. Кирмаган эшигимиз қолмади.
— Поччам?.. — бу гапни эшитиб беихтиёр ўрнимдан туриб кетдим.
— Ҳа, поччанг!.. Ким бўларди бошқа?..
Сал қурса, «У ўлмаганмиди?» деб юбораёздим. Базўр тилимни тийиб аммамнинг оғзига термулдим.
— Нега қамалдинг? Сендай ювош болам нима ёмон иш қилдингки, қамаб қўйишди? — суриштиришда давом этди аммам. — Гапирақол! Юракларим орзиқиб кетяпти.
— Кўргилик экан. — дедим бошимни эгиб. — Бошимда ота-онам ҳам, сиз ҳам бўлмадингиз. Мана энди ёмон бир одам бўлиб ўтирибман.
— Қўй, унақа дема! Сени топдимми, шунисига шукр! Энди ўзим тез-тез хабар олиб тураман.
— Кераги йўқ, амма!.. Мени яқинда бу ердан бошқа турмага олиб кетишади. Турмадан чиқишим билан қишлоққа албатта бораман. Мени қидириб овора бўлманг!..
Бу гапларимдан сўнг аммам бир муддат бошини эгганча жим қолди.
— Укажонимдан қолган ёлғиз ёдгорсан. — деди ниҳоят. — Қанийди қариган чоғимда ёнимда бўлсанг, мени ўзинг тепкилаб кўмсанг!
— Бас, ҳалитдан ўлишни ўйламанг! — уришган бўлдим. — Ҳали тетиксиз. Юзга кирганингизда ўзим ка-атта тўй қилиб бераман!..
Гап билан бўлиб икки соатнинг қандай ўтганини пайқамай қолибмиз. Назоратчи эшикни очиб кирди-да, тезлай бошлади.
— Тез бўлинглар! Раҳбарият билиб қолмаслиги керак!.. Вақт тугади!..
— Амма, сира хавотир олманг! — овутяпман-у, юрагимнинг аллақаери узилиб кетаётгандек эзилиб боряпман. Мана-мана аммам билан хайрлашишни ўйлаганим сайин вужудимни муз қоплагандек туюляпти.
Ўзимни қўлга олмасам бўлмасди. Аммам олиб келган майда-чуйдаларни қўлимга олишдан олдин жигаримни маҳкам қучиб икки юзидан ўпдим ва ўқ ургандек ташқарига отилдим.
Шуниси маъқулроқ эди.
Шундай қилсам, хайрлашиш енгил кечарди.
* * *
Камерага қайтгач, анча маҳалгача ўзимга кела олмадим. Қишлоғимга бўлган соғинч ҳисси икки ҳисса ортиб, қалбимни тилкалай бошлади.
Аламим келиб аммам олиб келган сигаретдан чекдим. Бироз кайфиятим кўтарилгандек бўлди. Лекин барибир аммам кўз ўнгимдан кета қолмасди.
Ўзимни чалғитиш учун Сергей томон кўз ташладим. У ўзи учун полга ташланган мева-чева (бундай аристонларга нимадир тортиқ қилинса-да, полга ташлаб қўйилади) ларни косасига солиб бошини эгганча тановул қиларди.
Унга ачиниб кетдим. Шундай норғул йигит-а! Бир дақиқалик ҳирсга қул бўлиб, энди итнинг кунини кўряпти.
Анави қария-чи? Ўзининг айтишича, олтмиш йил умрининг ярмидан кўпроғи қамоқда ўтяпти экан. Ҳар гал ўғирлик қилиб қўлга тушармиш. Қизиқ, нима зарил шу одамга? Кексайиб қолган бўлса. Наҳотки, озодликдаги ҳаётни, нафақа гаштини соғинмаса?..
— Дарвоқе, Арсендан хабар борми? — сўрадим қариядан ётган еримда. — Ўлмабдими ҳали?..
— Э, қаёқда? — қўл силтаб қўйди қария. — Боя назоратчидан сўрагандим, қон қуйиб, ўзига келтириб олишибди. Локигин яқин орада камерага қайтмас экан.
— Баттар бўлсин! Сотқиннинг холи шу!..
Соатга қарадим. Тушликка яқинлашиб қолибди. Камерадагиларга уйғотиб қўйишни тайинладим-да, каравотимга ёнбошлаб, пардани тортдим.
* * *
Ҳар куни кечки соат бешдан ошганда бизни турма ҳовлисига сайр қилиш учун олиб чиқишади. Сайр қиладиган майдон унчалик катта эмас. Тепаси темир панжаралар билан маҳкамланган. Панжара устида назоратчи ҳамда соқчилар туришади. Улар бизни юқоридан туриб кузатишади. Башарти кимлардир жанжаллашиб қолса, шу ернинг ўзидан навбатчилик қисмига сим қоқиб юборишади.
Уёғи эса ҳаммага маълум. Жанжал кўтарган ҳам, жабрланувчи ҳам карцерга ташланади.
Бугун ҳам ҳовлига чиққач, ерда думалаб ётган тошларни кўтариб машқ қилган бўлдим. Чарчаганимдан сўнг бир юқорига қараб олиб, бурчакда индамайгина сигарет тутатаётган Гогининг ёнига бордим. У мен билан қучоқ очиб кўришди-да, қулоғимга шивирлади:
— Бу кеча қаттиқ ухлаб қолмагин!
— Нимага? Тинчликми?
— Сенга бир нарса кўрсатаман.
— Шунга ухлаб қолмаслигим керакми? Ҳозир кўрсата қол!
— Жиннимисан? Мен айтган нарсани фақат кечаси, гувоҳларсиз кўрса бўлади.
— Назоратчи биладими?
— Билади. Соат бирларга яқин сени чақиради.
— Бўпти… Кўришамиз.
* * *
Ярим тунда яқин дўстимдек бўлиб қолган назоратчининг ишораси билан ташқарига чиқдим. У мени сўзсиз навбатчилик қисми томон олиб кетди.
Очиғи, у тарафларга бориш тугул, ўйлашни ҳам истамасдим. Захил юзли, ҳар икки гапнинг бирида сўкиниб бақираверадиган майорни кўз олдимга келтирсам, юрагим аламга тўлар, баданимда чарм таёқлар зарбини қайтадан ҳис эта бошлардим.
Назоратчи йўл-йўлакай Гогани ҳам чақириб олди.
— Ҳозир шундай нарсани кўрасанки, — мени туртди Гоги. — Қотиб қолишинг тайин. Фақат огоҳлантириб қўяй, жанжал кўтармайсан. Акс ҳолда назоратчи ишдан кетади.
— Олдин кўрайлик-чи ўша нарсангни! — дедим асабий оҳангда. — Мақтаганинг қотишга арзийдими-йўқми ўзи, ўшанда биламиз!..
Илгари пайқамаган эканман. Турманинг яна бир сир-синоатини бир пайтлар ўзим бир сонияга ўтқазилиб, исми-шарифим ёзилган тахтача ортида суратим олинган курси нарироғидаги хонага киргач англадим. Бу хонада кичикроқ телевизор ўрнатилган бўлиб, экранда қайсидир жой кўрсатиб қўйилган эди.
— Ҳозир сенга зўр жойни кўрсатиб бераман! — деди назоратчи эшикни ичкаридан тамбаларкан. — Фақат тезроқ бўлайлик! Худо кўрсатмасин, майорми, ходима қизими келиб қолса, адойи тамом бўламиз.
У шоша-пиша стол устидаги тугмачалардан бирини босди. Энди экранда каттакон хона намоён бўлди…
Хона ўртасидаги столда…
Турма бошлиғи… Унинг тиззасида эса…
Елена эркаланиб ўтирарди.
Турма бошлиғи унинг оппоқ сийнасини эзғилар, ҳар эзғилаганда Елена нуқул қиқирлаб кулиб ўзини орқага ташлаб оларди.
Бу манзарани кўриб аввалига кўзларимга ишонмадим. Бир неча марта кўзларимни юмиб очдим. Бошимни силкиб-силкиб олдим.
Йўқ, бу ҳақиқат эди. Мен севган, ардоқлаган, чеҳрасини хаёлан тасаввур этганда руҳланиб кетадиган аёл ҳамон бегонанинг бағрида ўтирарди…
— Менда қасдларинг бормиди? — қаршимдагиларга ўқрайдим. — Нега индамайсанлар? Гапирларинг!
— Ўзингни бос! — биринчи бўлиб тилга кирди Гога. — Сени огоҳлантириб қўймоқчи бўлдик холос. Бемаъни аёлларнинг ортидан чопиб юрмагин дедик!..
— Ҳа, Мурод, Гога тўғри айтяпти. — гапга аралашди назоратчи. — Сен тартибли аристонсан. Сенга бунақанги ишлар ярашмайди. Ҳали жазони ўтаб чиқсанг, манаман деган қизлар орқангдан чопиб юришади. Мана кўрасан!..
— Хўп, кетдик! — дедим назоратчига. — Мени камерага олиб бор!..
* * *
Аксига олгандек, камерага кириб келганимда, ниманингдир сасиган ҳиди димоғимга гуп этиб урилди. Тутоқиб кетдим. Оғзимни кафтларим билан ёпганча Сергейнинг тепасида пайдо бўлдим.
— Вей, нима сасияпти? — жимгина ҳожатхона ёнида ухлаётган Сергейни тепиб қичқирдим. — Тур ўрнингдан, хунаса! Нимага камерада тартиб йўқ?..
Сергей тепки зарбидан жони чиққудек сакраб ўрнидан турди ва букчайганча ер остидан менга қўрқув аралаш тикилди.
— Нега қаққайиб қолдинг?
— Анави… Қариянинг… Қорни оғриб… — зўрға тутилиб жавоб бера олди Сергей. — Шунга…
Бу гапни эшитиб қария ётган каравотга яқин бордим. У аллақачон пастга тушиб улгурган ва айбдорона бош эгиб жим турарди.
— Ҳеч бўлмаса тамаки тутатиб юбормабсан-да! — сал овозимни пасайтириб қарияга танбеҳ берган бўлдим. — Шунчалигам саситадими одам?..
— Кечир, болам, кечир! — қария гуноҳ иш қилиб қўйган бола каби аранг гапира олди. — Кексалик қурсин, кексалик!
— Бўпти, ёт ҳамманг! Бўлар иш бўпти!
Аскарлар каби қаддини ғоз тутиб турган аристонларга бир-бир қараб олиб каравотга ўзимни ташладим ва пардани тортдим.
***
Бугунги тонг мен учун унутилмас десам хато бўлмайди. Этапга кетишимни эшитиб Елена тўғрисидаги хаёлларни ҳам унутгандек бўлдим. Камерадошлар жемперимнинг чуватилган ипларини елкамдан ошириб ташлашди. Бу йўлим ойдин бўлишига бир тилак эди.
Ҳаммалари билан (Сергейдан ташқари) кўришиб чиққач, назоратчи мени сўнгги бор машинагача кузатиб қўйди.
Машинада мендан бўлак яна тўрт аристон ўтирарди.
Эшик ёпилгани ҳамоно улардан бири халтасидан бир шиша ароқ чиқарди ва қаердандир ўғирланган темир кружкага қуйиб навбати билан барчамизни сийлади.
— Биз озодмиз! — бақирарди бизни ароқ билан сийлаган, элликлар атрофидаги аристон. — Энди ўзимизга хон, ўзимизга бекмиз!..
Тўғри, унинг ўзини озод дея аташга ҳаққи бор эди. Негаки, уни назорат кучайтирилган турмага эмас, умумий колонияга олиб кетишади. Фақат менгина турмада қоламан. Шундай экан, озодман дейишга балки эртадир?.. Башарти, қочиш насиб этса, режаларимни амалга оширишга имкон туғилса, озодлик ҳавосидан нафас олишим мумкин… Унгача…
Барибир кўнглимни чўктирмадим. Биламан, ҳақиқий турмада ҳаёт барибир бошқача кечади. У ерда жиноятингга кўпроқ қарашади. Шунга кўра ҳурматга, ўз ўрнингга эга бўласан…
Хуллас, ҳақиқий турмага етгунча қўшиқ айтдик, кўнглимизни хушладик…
* * *
Деярли кун бўйи умрим машинада ўтди. Бу орада қолган тўрт аристонни қаерлардадир қолдиришди. Ичкарида фақат менгина қолгандим…
Зерикибми, кўзим илинибди. Машинанинг силкиниб тўхтаганидан уйғониб кетдим. Шу орада эшик ҳам очилди.
— Қани, туш пастга! — буюрди мени олиб келган лейтенант. — Етиб келдинг уйингга, каллакесар!..
Янги турманинг кўриниши наригисидан деярли фарқ қилмасди. Фақат уёқда машина бир дарвозадан ўтиб иккинчиси рўпарасида тўхтаса, бу ерда иккита дарвозадан ўтаркан.
Мени кутилганидек, ит етаклаган аскарлар ва турма назоратчиси, яна қандайдир баланд бўйли капитан қўлларида чарм таёқларини ўйнатган ҳолда «қарши» олишди.
Қоидага кўра икки қўлимни орқага қилиб, гавдамни эгганча ичкарига қараб чопишим лозим эди. Бироқ негадир бу ишни мендан талаб қилишмади.
— Қани, юр! — сал дағдағали оҳангда буюрди капитан.
Юрдим. Бу ерда ҳам бармоқ изларимни олишди, суратга туширишди. Ҳамма амаллар адо этилгач, камерага олиб киришди.
Камера кенг ва анча шинам эди. Кирганимданоқ бир четда ўтириб астойдил қартабозлик қилаётган аристонлар даст ўринларидан туришди.
Фақат соқолларигача оқ тушган, сочи қириб ташланган, ёши тахминан эллик бешларга боргани қимирламай ўтирганча мени бошдан оёқ кузата бошлади.
"Шумикан ҳурмати баланди? — хаёлимдан ўтказдим аристонлар билан бирма-бир кўришиш асносида. — Исмини Женя деганди Гога. Нима қилай? Бориб кўришишим лозимдир ҳойнаҳой!.. Ҳарқалай, ҳурматли аристон-ку!..”
Шошилмасдан бориб унга салом бердим.
— Кимсан? — сўради у қўлимдан Гоганинг хатини олиб кўз югуртираркан.
— Муродман!..
Женя масхараомуз тиржайди.
— Сендан турмадаги исмингни сўраяпман!
— Каллакесарман.
— Ў, зўрсан-ку!
У ўрнидан қўзғалиб менга жуда-жуда яқин келиб кўзларимга совуқ тикилди.
— Нечтасини тинчитгансан?
— Еттитасини.
— Менга учта дейишди-ку!
— Тўрттасини бўйнимга қўя олишмади.
— Шунақами? Яхши… Билиб қўй, Гоганинг хатини ўқидим. Лекин биргина хат сени ҳурматга лойиқ деб тан олишим учун камлик қилади. Аввал паханга, кейин озодликдаги братваларга мактуб ёзиб аниқлашим керак. Агар улар сени тан олишса, омадинг келгани. Тан олишмаса, иложим йўқ… Бошқалар қатори яшайверишингга тўғри келади… Ҳозирча ҳов анави иккинчи қаватдаги каравотга жойлашасан.
Тортишиб ўтирмадим. Индамасдан бориб қўлимдаги кўрпа-ёстиқни кўрсатилган каравотга ташладим.
* * *
Шу кеча уйқум қочди. Негадир юрагим ғаш тортиб, беҳузур бўлавердим. Камера даричасидан кўкдаги юлдузларни томоша қилганча ўй суриб ўтирдим. Ҳа, қор тиниб, осмонни юлдуз босибди. Демак, ҳаво очиқ. Аммо Россия қишида ҳаво очилдими, кучли совуқ бўлиши тайин. Бундай кечаларда қалин ўрмонда қолиб кетсанг борми, адабингни ейсан. Қаҳратон нақ жонингни суғуриб олади.
— Нега ухламадинг? — кимнингдир товушидан хаёлим қочиб орқамга ўгирилдим.
Женя экан.
— Юрагим сиқиляпти. — дедим бош қашиб. — Болалигимдан янги жойга кўника олмай қийналаман.
— Ҳечқиси йўқ, — деди Женя. — Эртаданоқ ишга чиқсанг, кечқурунга бориб тош қотиб ухлайдиган бўласан.
— Ишга?.. Ҳа-я…
Унутган эканман. Ахир, мен «СИЗО»дамас, ҳақиқий турмадаман-ку!..
— Айтганча, Женя, нима иш қиламиз ўзи?
— Россияда нимаям қилардинг? Ўрмон кесасан-да!.. Дарахтларни кесиб, қирқиб, тахлаб, дарёга оқизамиз. Бироқ иш жуда қаттиқ. Тепангда назоратчилар итдек акиллаб туришади. Бирпас нафас ростлашга изн беришмайди.
— Буни ҳали кўрамиз. — дедим хотиржам. — Аристон ҳам одам. Пича нафас ростлашга, дам олишга ҳақи бор.
— Йўқ, — бош чайқади Женя. — Улар учун биз одам эмас, жиноятчимиз. Жиноятчини эса улар жуда-жуда ёмон кўришади.
— Женя, бир нарса сўрасам майлими? — суҳбатдошимга тикилдим.
— Сўрайвер! — деди Женя.
— Қанчадан бери турмадасан? Нега қамалгансан?
— Менми?.. — Женя совуқ кулимсираб, бошини эгди. — Бунинг тарихи узоқ… Эҳ, ҳозир хомчўт қилиб кўрсам, ўн йилдан бери турмада эканман.
— Ҳали муддатинг тугамадими?
— Неча марта тугасин? Энди озодликка чиқишим яқинлашганда, аблаҳлар нимадир қилишади-ю, бўйнимга бир-икки йилни илишади… Душманларим кўп, йигит, душманларим!
— Қизиқ, — елка қисдим. — Одам шунчалик шафқатсиз бўлиши мумкинми?
— Шафқатни гапирасан-а!.. Мана, ўзинг одам ўлдираётганингда шафқат ҳақида ўйлаб кўрганмисан?
— Менми?.. Йўқ.
— Ана, кўрдингми? Сен-ку, ҳар ҳолда виждонли, ҳалол йигитга ўхшайсан. Менинг душманларим эса унақамас. ғирт маҳлуқнинг ўзи. Уларга пул, шуҳрат керак.
— Нега қамалганингни айтмадинг.
— Ҳа, ҳарқалай фаришта эмасман. Болалигимга ҳавас қилиб бўлмайди. Отам ҳам, онам ҳам пиёниста бўлишган. Худонинг берган куни уйимиз шовқин-суронга тўларди. Қаёқдаги пиёнисталар йиғилишиб, айш-ишрат қилишарди. Мен ўшанда етти яшар бола эдим. Эсимни таниб қолгандим. Кунига беш-ўн марта дўкондан ичкилик ташийвериш жонимга текканди. Ишонасанми, ўзлари ичкиликка қаердан бўлмасин, пул топишарди-ю, менга ҳатто битта музқаймоқ олиб беришмасди. Қишнинг совуқ кунларидаям минг ямоқ, эски-туски кийимларда юрардим. Охири уйдан қочиб кетдим. Ота-онам қидиришганми-йўқми, билмайман. Бошқа шаҳарга поездга осилиб бордим. Ҳаёт курашишга мажбур қиларкан. Қорин тўйдириш илинжида ўғирлик қилиб кўрдим. Эпладим. Ўша-ўша бошқа ишга бўйним ярамайдиган, фақат бировларнинг чўнтагига кўз соладиган бўлиб қолдим. Хоҳ ишон, хоҳ ишонма, бирор марта қўлга тушиб қамалмаганман. Каттароқ ёшга етгунимча майда-чуйда ўғирликлардан нарига ўтмадим. Аммо анча-мунча пул жамғардим, таниш-билишим кўпайди. Кунларнинг бирида менга «Катта пул ташлаб, «Қонундаги ўғри» (Вор в законе) бўл, шаҳар қўлингда бўлади. Сен шу мансабга жуда лойиқсан» деб қолишди. Ўзинг ўйла, кимга ёқмайди бу гап. Ҳаракатга тушдим. Жиноят кўчасининг энг катталаридан бирига бориб учрашдим, дардимни айтдим. У бўй-бастимни кўздан кечирди, ишимизга оид турли саволлар берди. Хуллас, имтиҳон қилиб кўрди. Ҳамма саволларига жавоб бердим. Бир ҳафтадан сўнг «Қонундаги ўғри» (Вор в законе) ларни бир ташландиқ бинога йиғиб у менга тож кийдириш маросимини ўтказди. Шундан сўнг мен ўзим майда-чуйда ўғирликлар қилиб катта бўлган шаҳарнинг ўғрибошисига айландим. Шаҳарда адашмасам, уч юз ўғри бор. Улар кунига менга улуш ташишарди. Шоҳона ҳаёт кечира бошлагандим. Афсуски, душманларим ҳам борлигидан бехабар қолдим. Мени қаматиб юборишди. Тўплаган бойликларни давлат фойдасига мусодара қилиб юборишди.
— Турмада-чи? Нега турмага «пахан» эмассан?
— Айтдим-ку, душманлар етарли деб! Ҳозирги пахан ҳам ўшаларнинг ҳамтовоғи, Мени кўришга кўзи йўқ. Ҳар гал бўйнимга муддат илишларида ўшанинг ҳам қўли бўлса ажабмас!..
— Ҳа-а, сениям дардинг меникидан кам эмас экан. — дедим. — Қанийди, қўлимдан келса, сенга ёрдам берсам!..
— Қўлингдан келади. — кутилмаганда елкамга қўл ташлади Женя. — Кундузги гапимга хафа бўлма. Бошқа аристонларнинг олдида фақат адолат билан иш юритишга уринаман. Шундай экан, ишон, ҳаммаси яхши бўлади. Худо хоҳласа, братвалар сени тан олишса, ана ундан кейин маслаҳатли гапларни бир-бир гаплашаверамиз. Айтганча, улар тан олишгач, сени бошқа камерага ўтказишади. Ўша камерага ўзинг бош бўласан.
— Ишда-чи? Бирга бўламизми?
— Хотиринг жам бўлсин, ишга биргаликда бориб, биргаликда турмага қайтамиз. Ишдан ташқари, сайрга чиққандаям гаплашиб олишга вақт топилади.
— Сен, Женя, қочишимга ёрдам беришинг лозим. — дедим овозимни ҳийла пасайтириб.
— Э, ҳали келиб улгурмасингдан қочишни мўлжаллама! Фурсат топилади. Олдин турманинг шарт-шароитини, баланд-пастини яхшилаб ўрган. Ана ундан кейин бир гап бўлар. Хўп, энди ётиб ухла! Эрта уйғотишади.
(давоми бор)
Manba: 24soat.com -Saytdan olindi.
Ushbu ma'lumot dan olindi!
< ! > DO'STLARINGIZGA YUBORING:
Quyidagi yangiliklarni o'qing dod devorasiz:
2222222
| 
